عبدالله که با وضعیت دشوار صحی دست‌وپنجه نرم می‌کند، می‌گوید تحمل جدایی از همسرش فاطمه و چهار فرزندش که به پاکستان پناه برده‌اند- دور از جای امن خودش در ادلاید- بر شانه‌هایش سنگینی می‌کند.
عبدالله از طریق یک مترجم هزارگی به اس‌بی‌اس نیوز گفت: «حتا نمی‌توانم توضیح بدهم که چقدر برایم سخت است.»
او افزود: «من تلاش می‌کنم خانواده‌ام را به این‌جا بیاورم و سعی می‌کنم پرونده آن‌ها بررسی شود- واقعاً برایم دشوار است.»
این پناهنده هزاره، گروهی که از دیری بدین‌سو به دلایل قومی و مذهبی مورد آزار و اذیت طالبان قرار داشته است، در سال ۲۰۱۱ بعد از متواری شدن از افغانستان در آسترالیا پناهندگی گرفت.
خانواده او در سال ۲۰۱۲ زمانی افغانستان را ترک کردند که اصابت یک موشک (راکت) به خانه شان در حومه شهر غزنی منجر به کشته شدن یکی از دخترانش شد.
فاطمه و فرزندانش در سال ۲۰۱۷ برای پیوستن به عبدالله درخواست ویزه همسر (پارتنر) درج کردند، اما با گذشت بیش از چهار سال هنوز هیچ پاسخی از حکومت آسترالیا دریافت نکرده‌اند.
مرکز حقوقی حقوق بشر اکنون به نمایندگی از آن‌ها شکایت رسمی درج کرده و حکومت فدرال را متهم کرده است که اتحاد مجدد آن‌ها را «بی‌جهت» به تأخیر انداخته است.
این پرونده حقوقی که در دادگاه به نام 'ای‌ال‌اف۲۲ (ALF22) علیه وزیر مهاجرت، شهروندی، خدمات مهاجرتی و امور چندفرهنگی' یاد می‌شود، به تاریخ ۲ فبروری در 'محکمه فدرال استیناف و خانواده' درج شده است.
بر اساس اسناد دادگاه، عبدالله از افسردگی و یک بیماری رنج می‌برد که او را از نظر قانونی نابینا کرده است.
عبدالله گفت، این مسأله نه تنها جدایی او از خانواده را بیش‌ازپیش طاقت‌فرسا ساخته، بلکه رفتن او به پاکستان را نیز دشوارتر کرده است.
او گفت: «من از حکومت آسترالیا می‌خواهم که بیش از این مرا شکنجه نکند. من در شرایط خیلی بدی قرار دارم.»
وزارت امور داخله گفت که در مورد پرونده‌های انفرادی اظهار نظر نمی‌کند.
یک سخنگوی این وزارت به اس‌بی‌اس نیوز گفت: «از آن‌جایی که این موضوع در حال حاضر در پیشگاه محکمه قرار دارد، اظهار نظر بیشتر در مورد آن مناسب نمی‌باشد.»
این سخنگو گفت: «این وزارت به وضعیت کنونی در افغانستان واقف است و این را که مراجعین مشتاق نهایی شدن درخواست‌های ویزه شان هستند، درک می‌کند.»
جوزفین لانگبین، وکیل ارشد مرکز حقوقی حقوق بشر مسئول پرونده خانواده عبدالله است.
خانم لانگبین گفت، سکوت چندین ساله حکومت فدرال در مورد پیشرفت درخواست ویزه آن‌ها، «چاره‌ای» جز اقدام قانونی برای این خانواده باقی نگذاشته است.
او گفت: «این خانواده در طول این سال‌ها بارها با وزارت امور داخله تماس گرفته و خواستار معلومات شده‌اند و عذر کرده‌اند که رسیدگی به درخواست شان تسریع شود.»
«آن‌ها نه پاسخی دریافت کرده‌اند، نه ویزه و نه توضیحی برای تأخیر.»
با این حال، وزارت امور داخله اصرار دارد که زمان مورد نیاز برای رسیدگی به درخواست‌های ویزه خانوادگی می‌تواند بسته به شرایط فردی متفاوت باشد.
خانم لانگبین گفت، وکلای وزارت مهاجرت روز پنج‌شنبه گذشته به آن‌ها اطلاع داده‌اند که وزارت تلاش کرده در ماه نوامبر ۲۰۲۱ نامه‌ای به این خانواده بفرستد و خواستار ارائه اطلاعات بیشتر شود.
اما این نامه به یک ایمیل آدرس اشتباه فرستاده شده بود.
خانم لانگبین گفت، شکایت در دادگاه نمی‌تواند حکومت را ملزم به اعطای ویزه به این خانواده کند، اما می‌تواند آن را مجبور به تصمیم‌گیری در مورد درخواست آن‌ها کند.
«تنها چیزی است که این خانواده می‌خواهد، یک جواب است.»
او همچنین گفت، این پرونده از این نگاه که آن‌ها فکر می‌کنند در نوع خود اولین شکایت رسمی از تأخیر در بررسی درخواست ویزه خانوادگی می‌باشد، اهمیت خاصی دارد.
او گفت: «قضاوت در پرونده‌ای مانند این برای ارسال این پیام به حکومت که چهار سال بسیار طولانی است، واقعاً مهم است.»
وعده ویزه‌های خانوادگی به اتباع افغانستان
حکومت آسترالیا بعد از حاکم شدن طالبان بر افغانستان در ماه آگست سال گذشته، وعده داد که طی چهار سال آینده ۵۰۰۰ ویزه را در چوکات برنامه خانوادگی‌اش به اتباع افغانستان اختصاص می‌دهد.
سخنگوی وزارت داخله گفت، حکومت همچنان به پرونده‌های اتباع افغانستان اولویت می‌دهد و یک تیم خاص را برای رسیدگی به درخواست‌های آن‌ها ایجاد کرده است.
سخنگوی وزارت داخله گفت: «این وزارت در مسیر اعطای حدود ۱۵۰۰ ویزه خانوادگی به اتباع افغانستان در سال ۲۲-۲۰۲۱ قرار دارد.»
در سال مالی ۲۲-۲۰۲۱، تا تاریخ ۲۸ فبروری، در مجموع ۹۰۵ ویزه همسر (زیرکلاس ۳۰۹) و ویزه ازدواج (زیرکلاس ۳۰۰) به اتباع افغانستان اعطا شده‌اند.
اما بر اساس معلوماتی که در ۱۴ فبروری به کمیته نظارت مجلس داده شد، این تعداد در مقایسه با مجموع ۷۲۰۴ درخواستی که تا ۳۱ دسامبر سال گذشته از سوی اتباع افغانستان برای ویزه همسر درج شده بودند، بسیار ناچیز است.
نیک مک‌کیم، سناتور حزب سبز گفت، خانواده‌هایی که سال‌های متمادی منتظر یک‌جا شدن با عزیزان شان می‌مانند، متحمل هزینه‌های انسانی «هنگفتی» می‌شوند.
عبدالله با قایق وارد آسترالیا شده است و رسیدگی به درخواست‌های ویزه خانوادگی این دسته از پناهندگان به دستور وزیر مهاجرت «پایین‌ترین اولویت» را دارد.
عبدالله گفت که توصیف احساس سال‌ها جدایی از خانواده در قالب کلمات بسیار دشوار است.
او گفت: «این خیلی واضح است که راهی برای بازگشت ما به افغانستان وجود ندارد.»
«زندگی من و خانواده‌ام با تهدید مواجه خواهد شد.»
