اندرو کنی (Andrew Kenny) که ۳۹ سال سن دارد در ماه آوریل بیکار شد و مجبور شد دوباره در کنار والدین خود زندگی کند.
وی دچار معلولیت ذهنی است و می گوید جستجو برای پیدا کردن کار دشوار است.
وی می گوید: «ببینید من سعی می کنم تا صادق باشم و می گویم من دچار معلولیت هستم. من قول می دهم که این مانع کار من نخواهد شد من سعی می کنم تا از این به نفع خود استفاده کنم.»
وی آموزش دیده بود تا به عنوان یک باریستا (barista) در کافه Busybeansدر منطقه مونی پاندز (Moonee Ponds) در ملبورن کار کند ولی این کافه به دلیل محدودیت های مربوط به کروناویروس تعطیل شد.
وی می گوید: «قهوه، علاقه من است. من پیچیدگی، عطر و کشف حقایق مربوط به آن را دوست دارم. این قطعا علاقمندی من در زندگی است.»
فقط یک شعبه از کافه Busybeans باز مانده است و آن در خیابان آکسفورد در سیدنی است.
آقای کنی چند مصاحبه شغلی داشته است و امیدوار است پس از یک اقامت طولانی مدت در مناطق ریجنال ویکتوریا بتواند دوباره به ملبورن برگردد.
حدود یک پنجم از افراد دارای معلولیت، تبعیض را تجربه می کنند و در نیمی از موارد، منبع این تبعیض کارفرمای آنهاست.
راس جویس (Ross Joyce) رییس فدراسیون سازمان های معلولیت استرالیا می گوید اقدامات بیشتری باید انجام شود تا اطمینان حاصل شود که این افراد فراموش نمی شوند.
وی می گوید: «به نظرم این خیلی مهم است که ما افراد جوان دارای معلولیت را کنار نگذاریم و درک کنیم که آنها دارای استعداد و مهارت هایی هستند و می خواهند کار کنند.»
تری ویلسون (Terry Wilson) مدیر کل مرکز AimBig Employment که در زمینه کاریابی برای افراد دارای معلولیت فعالیت می کند می گوید یکی از جنبه های مثبت همه گیری کروناویروس این بوده است که فرصت های جدیدی را برای این افراد ایجاد کرده است.
وی با این که افراد معلول به طور کل فراموش شده اند موافق نیست و می گوید برخی از کارفرمایان با وی در تماس بوده اند تا نیروهایی را به عنوان ناظران اعمال مقررات کووید-۱۹ یا به اصطلاح COVID Marshal استخدام کنند.
وی می گوید: «برای مثال در ویکتوریا در حال حاضر باشگاه ها در حال باز شدن هستند و در حال حاضر ما ۴۸ فرصت شغلی جدید در ویکتوریا داریم که در تلاش هستیم تا آنها را پر کنیم.»
اما آقای ویلسون می گوید بازار کار بسیار رقابتی شده است و حتی خدمه پرواز در تلاش برای پیدا کردن کار در سوپرمارکت ها و برخی محل های کار هستند که برای افراد دارای معلولیت مناسب هستند.
وی می گوید با این وجود برخی از کارفرمایان ارزش تنوع در نیروی کار را درک می کنند.
آقای ویلسون می گوید: «به نظرم اکنون بسیاری از کارفرمایان کمی آگاهتر هستند و درک می کنند که استخدام یک فرد دارای معلولیت برای آنها دارای مزایای اقتصادی خواهد بود و این به دلیل یارانه هایی است که از سوی دولت ارائه می شود. دولت این حمایت ها را افزایش داده است و یارانه های بیشتری را برای استخدام افراد دارای معلولیت به کارفرماها پرداخت می کند.»
آقای ویلسون می گوید کارفرمایانی که افراد جوان دارای معلولیت را استخدام کنند می توانند واجد شرایط مزایایی مانند JobMaker باشند.
این برنامه برای حمایت از کارفرمایانی است که افراد جوان بین ۱۶ تا ۳۵ ساله را استخدام کنند.
همچنین برنامه های دیگری وجود دارد که به افراد دارای معلولیت این امکان را می دهد تا مهارت های خود و شانس پیدا کردن کار را افزایش دهند.
لین پام (Linh Pham) یک معلم زبان ویتنامی است که برای افراد دارای معلولیت کلاس های زبان برگزار می کند.
وی می گوید: «آنها می توانند انگلیسی صحبت کنند و کلمه های جدید یاد بگیرند و به همین دلیل تسلط بیشتری به زبان انگلیسی پیدا کنند و من به آنها تلفظ کلمات را هم یاد می دهم.»
خانم لین می گوید ۲۰ دانش آموز دارد و از این که می تواند به آنها کمک کند تا بر موانع پیش روی خود غلبه کنند خوشحال است.
وی می گوید: «من این کار را دوست دارم چون می توانم به آنها کمک کنم تا از موانع زبانی بگذرند و خودم هم می تواند به دانش آموزان در گروه های سنی مختلف آموزش دهم.»
