مناسب سازی محیط کار برای افراد دارای معلولیت

اندرو مدینگز (Andrew Meddings) ۵۳ ساله، هرگز چهره یکی از مشتریانش را فراموش نخواهد کرد. موضوع از این قرار بود که اندرو و مشتریش قبل از ملاقات حضوری، تلفنی با یکدیگر صحبت کرده بودند. اما زمانی که برای اولین بار همدیگر را ملاقات کردند، اوضاع فرق کرد.

Avustralya gibi bir ülke de bile engelli bireylere yönelik ayrımcılık ve şiddet vakalarına sık sık rastlanıyor. Source: iStockphoto

اندرو مدینگز (Andrew Meddings) ۵۳ ساله، هرگز چهره یکی از مشتریانش را فراموش نخواهد کرد. موضوع از این قرار بود که اندرو و مشتریش قبل از ملاقات حضوری، تلفنی با یکدیگر صحبت کرده بودند. اما زمانی که برای اولین بار همدیگر را ملاقات کردند، اوضاع فرق کرد.

اندرو به نس کمپنلا (Nas Campanella) خبرنگار ای بی سی گفت: «یک نفر از کار من تعریف کرده و مرا به مشتری جدیدم معرفی کرده بود. ولی در اولین ملاقاتمان، مشتری به محض دیدن من گفت: "یا عیسی مسیح! به من گفته بودند که کار شما فوق العاده است. اما هیچ کس به این اشاره نکرده بود که شما از ویلچر استفاده می کنید"».

اندرو ساکن سیدنی است و شغلش طراحی و نصب استخرهای شنا است. او چهار کارمند دارد و با تعدادی از پیمانکاران در سرتاسر استرالیا هم همکاری می کند. او در سال ۲۰۰۰، بر اثر یک سانحه تصادف با موتور سیکلت دچار مصدومیت نخاعی شد.

به گفته اندرو: "واقعیت اینجاست که بیشتر افراد به ویلچر من توجه می کنند. در حالی که به نظر من، این مسئله باعث می شود که مهمترین چیز، یعنی قابلیتهای من، نادیده گرفته شود. در بسیاری از مواقع، مشتریانی که از معلولیت من آگاه بودند به من پیشنهاد می دادند که شخص دیگری را برای انجام کار به منزلشان بفرستم چون که دسترسی به آن محل با ویلچر می توانست برای من مشکل باشد. اما بیشتر اوقات من خودم به آنجا می رفتم و با امکانات موجود شروع به کار می کردم. وقتی مردم می دیدند که من چطور می توانم از کامیونم پیاده شوم، کمتر به این فکر می کردند که من شاید نتوانم از عهده کارهای دیگر بر بیایم. خب، درست است که کمی زمان می برد، اما من هم همیشه راهی برای انجام کارم پیدا می کنم."

اما برای اندرو این نگرش فقط به فضای کاری محدود نمی شود. او گفت: "من به خانه های مردم می روم و می بینم که در بیشتر این خانه ها، به مشکلات افراد سالخورده یا کسانی که مشکلات حرکتی دارند، توجهی نشده است. در واقع، آسانتر کردن شرایط کاری برای من، باعث آسان تر شدن شرایط برای خیلی از افراد دیگر خواهد شد." 

سامانه "می"

اندرو فقط یکی از آن کسانی است که با وجود چالش های زیاد، تلاش می کند تا از پس هزینه های زندگیش بر بیاید. در همین راستا، سازمانی وجود دارد که با استخدام افراد دارای معلولیت، تلاش می کند تا تصورات منفی جامعه در این زمینه را تغییر داده و مشاغل مربوط به معلولان را فراگیرتر کند.

شرکت ماون (Maven) در شهر آدلاید، با استفاده از هوش مصنوعی،  محتوایی را برای یک سامانه مجازی  به نام می  (May)طراحی کرده است. این سامانه با طرح پرسشهای مختلف، وضعیت ورود و دسترسی به ساختمان شرکتهای تجاری مختلف را بررسی می کند. در طی این فرآیند، به کاربران نکات و ترفندهایی در مورد روشهای بهبود ورود و دسترسی به ساختمانهای تجاری ارائه می شود. علاوه بر این، اطلاعاتی هم درباره مشاوره بیشتر و قوانین مناسب در دسترس کاربران قرار می دهد.

یکی از طراحان این سامانه، اوا پورویس (Eva Purvis) است. به گفته اوا که خودش هم دارای معلولیت جسمی است، استفاده از این سامانه باعث تغییر دیدگاه افراد می شود. چرا که این سامانه، مواردی مثل محیط فیزیکی، نگرش افراد و موضوعات فرهنگی را هم در بر می گیرد. این سامانه به کارفرمایان کمک می کند تا تصمیم بگیرند که چطور تسهیلات بیشتری را برای افراد معلول فراهم کنند.

اوا اضافه می کند که :"بسیاری از سازمان ها سیاستهایی برای افراد معلول درنظر گرفته و به آنها خدمات مالی پرداخت می کنند. آنها ادعا می کنند که چنین پشتیبانی هایی در آنجا صورت می گیرد. اما زمانی که شما واقعا سعی می کنید به این تسهیلات دسترسی پیدا کنید، یا مورد تبعیض واقع می شوید و یا کارتان را از دست می دهید. به همین دلیل، پیدا کردن یک شغل مناسب برای من بسیار مشکل است. چرا که من به یک محل کار منعطف نیاز دارم که بتوانم در آنجا به صورت پاره وقت کار کنم و مرخصی بگیرم تا بتوانم به پزشکم مراجعه کنم."

اما اوا امیدوار است که  این ابزار آنلاین به مشاغل مختلف یادآوری کند که تسهیلاتشان نباید صرفا محدود به مواردی باشد که بر روی کاغذ ذکر می شود (بلکه آنها باید تسهیلات کاربردی تری را هم برای افراد معلول ایجاد کنند). 

از دست دادن شغل

هفته گذشته دانشکده بازرگانی دانشگاه سیدنی مقاله ای در همین رابطه منتشر کرد. این مقاله به تجربیات منفی افراد دارای معلولیت می پردازد که به خوداشتغالی مشغولند.

پروفسور سایمون دارسی (Simon Darcy) از دانشگاه سیدنی که خودش هم با یک آسیب نخاعی زندگی می کند، یکی از نویسندگان این مقاله است. سایمون می گوید: "بسیاری از افراد معلول به من گفته اند که تقریبا صد بار رزومه کاریشان را برای کارفرمایان ارسال کرده اند، اما هرگز به مصاحبه دعوت نشده اند. این در حالی است که بسیاری از افراد هم اشاره ای به معلولیتشان نمی کنند و به مصاحبه دعوت می شوند. اما به محض اینکه کارفرما متوجه معلولیتشان می شود، ناامیدانه رفتار می کند. علاوه بر این، افراد معلول با اشکال دیگری از تبعیض در محیط کاری هم مواجه می شوند و آن زمانی است که امکان پیشرفت شغلی برایشان در نظر گرفته نمی شود و همین مسئله باعث می شود که بسیاری از آنها کارشان را از دست بدهند."