Όταν πρωτογνώρισα τον 92χρονο παππού μου σε ένα μικρό χωριό τέσσερις ώρες έξω από την Αθήνα, το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν «Γιατί ήρθες να με δεις τώρα, σε αυτή την κατάσταση;»
Πέρασαν 20 χρόνια από τότε, την πρώτη και μοναδική φορά που τον γνώρισα.
Ημουν 25 χρονών, είχα το όνομά του και ήμουν το μόνο εγγόνι που δεν είχε γνωρίσει. Γι’ αυτό και τα συναισθήματά ήταν μικτά: ενθουσιασμός και νευρικότητα.
Αντικρίζοντας τον από κοντά, σίγουρα δεν θύμιζε τον μορφονιό με το μουστάκι που είχα δει στις φωτογραφίες.
Δεν το γνώριζα τότε, αλλά ο παππούς μου πέθαινε. Όταν μπήκα στο δωμάτιο είδα έναν γεράκο ξαπλωμένο στο κρεβάτι. Σηκώθηκε και σοκαρίστηκα με τη θέα του προσώπου του. Είχε μόνο ένα μάτι. Το δεξί έλειπε εντελώς με αιματώματα στην κόγχη. Με μια ματιά πιο κοντά, πρόσεξα ότι του είχε απομείνει η μισή μύτη από τον καρκίνο και στο άλλο του μάτι μόνο η μισή βλεφαρίδα.
Και μετά, σαν σε έργο, η θεία μου (αδελφή του μπαμπά) προσπάθησε να σηκώσει τη βλεφαρίδα που του έμεινε όχι με πολύ διακριτικότητα, ενώ του ούρλιαζε «Αυτός είναι ο πρωτότοκος του γιου σου, τον λένε Κωνσταντίνο. Ήρθε από πολύ μακριά από την Αυστραλία για να σε δει. Έχει το όνομά σου. Άνοιξε το μάτι σου να τον δεις!»
Τότε ο παππούς άρχισε να κλαίει και να φωνάζει, «Τα μάτια μου τα καταραμένα. Δεν μπορώ να δω τον εγγονό μου. Γιατί ήρθες να με δεις σε αυτή την κατάσταση; Γιατί δεν ήρθες νωρίτερα;»
Ξέσπασα απευθείας σε κλάματα. Ήταν λες κι έκλαιγα με όλο μου το σώμα. Η θεία μου και τα ξαδέρφια του μπαμπά έσπευσαν να με παρηγορήσουν. Λίγο μετά άκουσα τον παππού να λέει «Ναι, τώρα μπορώ να τον δω».
Πήγα στο πλευρό του και του κράτησα το χέρι και άρχισα να του μιλάω. Τα ελληνικά δεν είναι τέλεια. Στο ελληνικό σχολείο έφτασα μέχρι επίπεδο δημοτικού αλλά πάλι κατάφερα να κάνω κουβέντα μαζί του και ήμουν περήφανος που δεν διόρθωσε ούτε μια φορά τη γραμματική ή την προφορά μου.
Μιλήσαμε κυρίως για τα περίεργα ζώα και τη φύση της Αυστραλίας. Αλλά αυτό που στ’αλήθεια ήθελα να κουβεντιάσω ήταν πόσο μάγκας ήταν ο μπαμπάς μου όταν ήταν παιδί. Ο πολύ αυστηρός μπαμπάς μου τα είχε «σπασμένα» με τον παππού, ο οποίος βασικά τον έδιωξε από το σπίτι όταν ήταν 15. Μέχρι τα 35 του ο μπαμπάς περιπλανιόταν από δουλειά σε δουλειά και από σχέση σε σχέση μέχρι που γνώρισε τη μαμά μου και μετακόμισε Αυστραλία.
Πριν ήταν αρκετά μπελάς. Μου είχε πει για τη ζωή στο χωριό. Πώς ήταν μεγαλώνοντας τη δεκαετία του ’40 με τη γερμανική κατοχή στην Ελλάδα του Β’ Παγκοσμίου και με τον εμφύλιο που σήμαινε ότι το φαγητό ήταν λιγοστό και η ζωή γεμάτη κινδύνους.
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ
'Οταν τα παιδιά βαφτίστηκαν σε κατσαρόλα
Αλλά σπάνια άκουγα με προσοχή αυτές τις ιστορίες. Μεγαλώνοντας, δεν ήμουν υπερήφανος ούτε ενδιαφερόμουν για την ελληνική μου κουλτούρα[...] Αλλά όλα άλλαξαν σε εκείνο το ταξίδι, όταν επιτέλους γνώρισα πού μεγάλωσε ο μπαμπάς μου[...]
Φτάνοντας στο χωριό του, έμεινα έκπληκτος με τη φυσική ομορφιά και το την απίστευτη υποδοχή.
Μια από τις ξαδέρφες του μπαμπά μου, μια ψηλή πληθωρική Ελληνίδα έβγαλε λόγο καλωσορίζοντάς με. Άτομα από παντού στο χωριουδάκι ήρθαν να με δουν. Ήρθαν όλοι στο σπίτι του παππού και άρχισαν να μου λένε ιστορίες για τον μπαμπά μου όταν ήταν παιδί[...]
Σε αυτό το ταξίδι στην Ελλάδα, ένιωσα έντονη τη σύνδεση με τις ρίζες μου. Αλλά ήταν και εμπειρία που με στοίχειωνε. Βλέποντας τον παππού μου στο τέλος της ζωής του ήταν κάτι που με συντάραξε. Ένιωσα όλη τη γκάμα συναισθημάτων από κλασικό ελληνικό δράμα – ενοχή, ευτυχία, χαρά, ντροπή και φόβο.
Ο παππούς μου πέθανε μερικούς μήνες μετά από αυτή τη συνάντηση. Κι ενώ αυτή η εμπειρία ήταν σύντομη, μου έδωσε πίσω την αίσθηση του ποιος ήμουν.
Ήταν μόλις ένα 24ωρο, αλλά αυτός ο χρόνος με τον παππού μου άλλαξε τη ζωή. Μου έδειξε πόσα είχε θυσιάσει ο μπαμπάς μου αφήνοντας την οικογένειά του για να ταξιδέψει στην Αυστραλία, σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Όταν σκέφτομαι τί σημαίνει να είσαι Έλληνας, ανατρέχω στις στιγμές που πέρασα στο χωριό του μπαμπά μου. Γεμάτες γέλια, δάκρυα και αναμνήσεις.
