تونی ابوت نخست وزیر پیشین استرالیا در سخنرانی روز سه شنبه خود در سیدنی بار دیگر بر یکی از کلیدی ترین موضوعات مربوط به مانیفست محافظه کارانه خود که سال گذشته آن را آغاز کرده بود، تاکید کرد.
آقای ابوت گفت برای ارتقا کیفیت زندگی استرالیایی ها در سهمیه سالانه پذیرش مهاجران در استرالیا باید یک سری تغییرات اعمال شود.
او گفت: "اینکه باعث شویم که مهاجران در کشور خود احساس ناخوشایندی داشته باشند، آخرین چیزی است که ما به آن نیاز داریم. مهاجرت همواره بدون شک چیز خوبی برای استرالیا بوده است. مشکل من، مهاجرت نیست بلکه نرخ مهاجرت است. حداقل پیش از آنکه به زیرساخت ها، مسکن و ادغام مهاجران سر و سامان نداده ایم، ما باید تعداد کلی آن را به صورتی پایدار، پایین نگهداریم".
آقای ابوت خواستار آن شده تا استرالیا سهمیه سالانه کنونی یکصد و نود هزار نفری خود را به سطوح متوسط دولت پیشین آقای هاوارد یعنی در حدود یکصد و ده هزار نفر در سال کاهش دهد.
اما اسکات موریسون (Scott Morrison) خزانه دار استرالیا که پیشتر وزیر مهاجرت استرالیا بوده می گوید این، ایده خوبی نیست.
آقای موریسون می گوید: "با کاهش تعداد مهاجرت های دائم در واقع آنچه شما انجام می دهید این است که بار بسیار سنگینی را بر روی بودجه تحمیل خواهید کرد؛ چیزی در حدود چهار تا پنج میلیارد دلار. اگر شما کاری را که تونی ابوت پیشنهاد می کند انجام دهید، آنگاه شما تنها تناسبی را کاهش می دهید که در زمره مهاجران متخصص بوده و شما یک تناسب بزرگ تر دارید که در واقع مهاجرت های خانوادگی است که در نهایت بیشتر به پرداختی های رفاهی وابسته خواهند شد".
خزانه دار استرالیا می گوید ادعاها آقای ابوت در خصوص آنکه استرالیا در حال تقلا کردن با این مشکل است، درست نیست.
او می گوید: "میزان مهاجرت های دائم به استرالیا از حدود سال دو هزار و یازده – دو هزار و دوازده تا کنون تغییری نکرده است. هیچ تغییری نداشته ایم. در واقع، سال گذشته ما حتی به سقف مور نظر نرسیدیم. در حدود هفت یا هشت هزار نفر کمتر از میزان برنامه ریزی بود. آنچه واضح است این است که پذیرش مهاجران دائم موجب رشد جمعیت نشده زیرا میزان آن تغییری نکرده است. موارد دیگری هستند که سبب افزایش جمعیت شده اند".
در همین حال، پیتر داتون وزیر کشور نیز در هفته گذشته گفت میزان سهمیه پذیرش مهاجران در استرالیا ممکن است به صورت قابل تصوری کاهش پیدا کند.
گفتنی است دپارتمان جدید آقای داتون در واقع پورتفولیوی مهاجرت را نیز در بر می گیرد.
اما آقای داتون در روز چهارشنبه در National Press Club در کانبرا درخواست تونی ابوت برای کاهش سهمیه پذیرش مهاجران در استرالیا را رد کرد.
او گفت: "برداشت من از این موضوع این است که ساز و کارهای درستی را در دست داریم. من می خواهم تا حد ممکن افراد جوان را وارد کشور کنم؛ افرادی که تا حد ممکن دارای تخصص های بالا باشند، به گونه ای که بتوانند برای مدتی طولانی تر مالیات بپردازند و در جامعه استرالیا مشارکت داشته باشند و به ساخت و پیشرفت کشور کمک کنند".
گفتنی است برنامه مهاجرتی استرالیا به سه دسته طبقه بندی می شود: متخصصین (skilled)، خانواده (family) و افرادی که دارای شایستگی های ویژه (special-eligibility) هستند.
گفتنی است سهمیه مهاجرانی که به موجب کمک های انسان دوستانه وارد استرالیا می شوند، برنامه ای مجزا است.
این نیز گفتنی است که اظهارات آقای ابوت در خصوص آنکه تعداد خالص مهاجران ورودی به استرالیا از خارج از این کشور از زمان دوره آقای هاوارد تا کنون در حال افزایش بوده است، صحیح است.
در سال هزار و نهصد و نود و شش، تعداد خالص مهاجرت از خارج از استرالیا به کشور، یکصد و چهار هزار نفر بود.
این تعداد در سال دو هزار و نه به سیصد هزار نفر افزایش یافت.
و در سال مالی گذشته نیز تعداد یکصد و هشتاد و شش هزار نفر به استرالیا آمدند که باید گفت اکثر آنها از طریق برنامه متخصصین درخواست داده بودند.
مری کراک (Mary Crock) استاد دانشکده حقوق از دانشگاه سیدنی می گوید حضور مهاجران برای آینده استرالیا بسیار ضروری است.
او می گوید: "مهم ترین واقعیت این است که استرالیا به مهاجرانش نیاز دارد. ما به صورت آشکار به این افراد نیاز داریم. اقتصاد استرالیا به مهاجران نیاز دارد تا کار کنند. این امر اگرچه تاثیراتی بر روی زیر ساخت ها به ویژه در شهرهای بزرگ ما نیز دارد".
پیتر خلیل (Peter Khalil) نماینده پارلمان از حزب کارگر استرالیا، فرزند پدر و مادری مهاجر است.
پدر و مادر او در حدود پنجاه سال پیش از مصر به استرالیا مهاجرت کردند.
آقای خلیل می گوید اظهارات اخیر آقای ابوت اشتباه است اما در عین حال پرسش های مشروعی را درباره تمرکز مهاجران در شهرهایی مانند سیدنی و ملبورن مطرح می کند.
او می گوید: "من فکر نمی کنم که مهاجران با این حرف ها به هیچ وجه دلسرد شده باشند اما ما باید گفتمانی پیرامون اینکه این مهاجران باید به کجا بروند داشته باشیم و این موضوع را صرفا با کم کردن سهمیه پذیرش مهاجران، ساده نکنیم. آنها باید خلاقانه تر عمل کنند. آنها باید راه هایی را به منظور تشویق مهاجران به رفتن به شهرهای حاشیه ای و یا رفتن به شهرهایی مانند آدلاید، هوبارت، داروین، بریزبن و پرت در نظر داشته باشند به گونه ای که سبب ارتقا اقتصاد این شهرها شوند".
