شکوفه آذر، داستان نویس، روزنامه نگار و جهانگرد ایرانی در پائیز سال 1351 در تهران و در خانواده ای فرهنگی متولد شد. مادرش معلم و پدرش، امیرهوشنگ آذر، شاعر و نویسنده بود. خودش معتقد است که اگر در زمستان 1351 پدرش خانواده را از تهران به باغ سیزده هکتاری در یکی از روستاهای مازنداران کوچ نمی‌داد، شاید او هرگز نویسنده نمی‌شد.
وی که فارغ التحصیل رشته «زبان و ادبیات فارسی» است، در فاصله سال های 1374 تا 1378 به ترتیب به تدوین «فرهنگ نامه ادبی» و «دانشنامه بزرگ فارسی» زیر نظر اساتیدی چون حسن انوشه، احمد بیرشک و مهشید مشیری پرداخت. خانم آذر در سال 1378 کار روزنامه نگاری را با نوشتن مطالب حق التحریری در روزنامه های آفتاب امروز و صبح امروز آغاز کرد و سپس در روزنامه های بهار، توسعه، همشهری، هموطن سلام و سرمایه به فعالیت های خود ادامه داد.
وی که تا پیش از پلمپ شدن ساختمان انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران و تعطیلی آن، عضو این انجمن بود، علاوه بر ادبیات و نقد ادبی، در زمینه های دیگری چون اعتراضات صنفی و اعتصاب های کارگری، به همراه حقوق و آزادی های مدنی زنان، در روزنامه های ایران مطلب نوشته است.
شکوفه آذر همچنین در سال 1384 و از طریق مسیر زمینی، طی سه ماه از ایران به کشورهای افغانستان، تاجیکستان، قرقیزستان، چین، هند و پاکستان سفر کرد. سفری که باعث شد تا وی پس از آن، نخستین مجموعه داستانی اش را با نام «روز گودال» به وسیله انتشارات ققنوس منتشر کند. کتاب شاید هوس کنم تو را بخورم در حوزه ادبیات کودک، نیز از دیگر کارهای اوست. آخرین اثر خانم آذر، رمانی است به سبک رئالیسم جادویی، به نام اشراق درخت گوجه سبز، که به تازگی نوشتن آن به پایان رسیده و این رمان، مراحل ترجمه به زبان انگلیسی را پشت سر می گذارد.
وی که در سال 1389 به استرالیا مهاجرت کرد، علاوه بر تکمیل تحصیلاتش در رشته هنرهای بصری، تاکنون چندین نمایشگاه از آثارش در حوزه نقاشی و مجسمه سازی در شهر پرت برگزار کرده است.
در گفتگو با شکوفه آذر از او درباره علاقه اش به نویسندگی، تجربه عبور از مسیر جاده ابریشم، و همچنین وضعیت کار روزنامه نگاری در ایران پرسیديم.
