مراقبت از دیگران می تواند چالشی بزرگ و از لحاظ عاطفی و فیزیکی طاقت فرسا باشد.
چطور شروع کنیم؟
مراقب ها می توانند اعضای خانواده مانند مادرها، پدرها، فرزندان و یا پدربزرگ ها و مادربزرگ ها باشند. چون این کار دشواری است، این افراد باید آموزش های لازم را ببینند.
خانم کان لی (Khanh Le) یکی از هماهنگ کننده های مرکز حمایت از مراقب های Ethnic Community Services Co-operative در نیوساوت ویلز می گوید: "برای مراقب شدن برای یکی از اعضای خانواده که دچار ناتوانی است شما باید اطلاعات زیادی درباره ناتوانی آن فرد کسب کنید. و مراقب ها باید اطلاعات زیادی در مورد این کسب کنند که چطور می توانند تحمل بیشتری داشته باشند و بر چالش های مربوط به یک عضو خانواده که دچار ناتوانی است غلبه کنند."
اگر می خواهید یک مراقب شوید، اولین گام برای این منظور می تواند گذراندن یک دوره مربوط به خدمات معلولیت در یک مرکز TAFE باشد.
خانم کارینا ترن (Karina Tran) از بنیاد معلولیت استرالیا در این باره می گوید: "اگر کسی می خواهد به عنوان شغل وارد این حوزه شود می تواند با مدرک سرتیفیکت 3 یا 4 خدمات معلولیت شروع کند و سپس مسیر خود را ادامه دهد. شما ممکن است به عنوان مددکار شروع به کار کنید و سپس یک مددکار ارشد شوید و بعد رهبر گروه شوید و حتی از آن هم فراتر روید."
مراقب ها نقشی مهمی در کمک به افرادی که تازه وارد استرالیا می شوند و دچار ناتوانی و معلولیت هستند ایفا می کنند تا آنها بتوانند مهارت های لازم را برای اسکان موفق در استرالیا کسب کنند.
خانم کارینا می گوید:
وی می گوید: "برخی افراد نیاز به این دارند که یاد بگیرند چطور با دیگران ارتباط برقرار کنند. آموزش سفر هم یکی دیگر از موارد است چون برخی افراد می ترسند. آنها نمی دانند چطور باید از سیستم حمل و نقل عمومی استفاده کنند. آموزش مهارت های اولیه آشپزی ، بهداشت شخصی و تعامل با دیگران از جمله مواردی است که آموزش داده می شود. بنابر این اگر بتوانیم مددکارانی داشته باشیم که به زبان آنها صحبت می کنند کمک زیادی به آنها می کنیم و این یک مزیت واقعی و یک نکته خیلی مهم است."
چالش ها
خانم کان لی (Khanh Le) در یکی از مراکز ارائه خدمات با عنوان Ethnic Community Services Co-operative در ایالت نیوساوت ویلز کار می کند.
این مرکز خدماتی را برای حمایت از افرادی که به عنوان مراقب فعالیت می کنند ارائه می دهد.
خانم لی در این باره می گوید: "سازمان ما جلساتی را برای اطلاع رسانی درباره حقوق آنها و کمک به مشارکت اجتماعی آنها برگزار می کند. ما مراقب ها را تشویق می کنیم تا در این جلسات که در مورد سلامت آنها برگزار می شود شرکت کنند و از برنامه های گردشی که برای ارتقا سلامت آنها ترتیب داده می شود استفاده کنند."
این خیلی مهم است که مراقب ها در مورد سلامت خودشان غفلت نکنند. احساس انزوا حس رایجی است چرا که بسیاری از مراقب ها وقت کافی برای انجام دادن کارهای که دوست دارند پیدا نمی کنند.
خانم لیلیانا زرویک (Ljiljana Zruic) که 26 سال دارد و اصالتا اهل کشور کرواسی است از پسر خود نیک مراقبت می کند که مبتلا به سندروم داون است و همین امر در تمام طول هفته وی را مشغول می کند.
او می گوید نگهداری از پسرش فعالیتی است که هرگز متوقف نمی شود.
وی می گوید: "از این می ترسم که بخوبی در این دنیا جا نیفتد، ترس این که پذیرفته نشود و به عنوان یک مادر می خواهید همیشه در کنار آنها باشید چون می خواهید برای آنها همه کس و همه چیز باشید. امسال اولین بار بود که من برای دو هفته تعطیلات داشتم و از او دور بودم، برای اولین بار در 25 سال گذشته."
گاهی اوقات ممکن است مراقب ها مشکلات عاطفی و ناراحتی های جدی را تجربه کنند که می تواند روی روابط آنها با سایر افراد نیز تاثیر بگذارد.
وی می گوید: "این می تواند در ازدواج ها تنش های زیادی ایجاد کند. وقتی با زن و شوهرهای دیگر صحبت می کنی، آنها خیلی در مورد این شکایت می کنند که زن ها همیشه مشغول کسی هستند که باید از او مراقبت کنند و همسر آنها معمولا فکر می کند که فراموش شده و یا در انتهای لیست قرار دارد."
چالش نگهداری از یک فرزند معلول و یا یکی از بستگانی که دچار ناتوانی است برای پناهجویان و افرادی که تازه وارد استرالیا می شوند حتی بیشتر است چون تسلط کافی به زبان انگلیسی ندارند.
وی در این باره می گوید: "مشکلات چند برابر می شود، به دلیل نداشتن تسلط کافی به انگلیسی. وقتی شما به کشوری جدید می آیید و زبان آن را نمی دانید و با قوانین و مقررات آشنا نیستید و نمی دانید چه خدماتی موجود است، بله، چند برابر می شود."
بسیاری از افرادی که وارد استرالیا می شوند موارد جدی نقض حقوق بشر از جمله شکنجه، از دست دادن اعضای خانواده و دوستان و محرومیت طولانی مدت را تجربه کرده اند.
دشوار ولی پرثمر
مراقب بودن کاری دشوار اما پرثمر است. خانم لی می گوید این که شاهد دوستی بین تیم مراقبانش و افرادی که از آنها مراقبت می کنند هست بزرگترین ثمر این کار است.
وی می گوید: "من لحضات شادی دارم وقتی می بینم که آنها از یکدیگر حمایت می کنند. مثل این است که مراقب تبدیل به یک دوست می شود. مثل این است که اعصای یک خانواده هستند. آنها خیلی خوب با هم برخورد می کنند. آنها همین طور با جسن تولد می روند و آخر هفته ها با هم بیرون می روند. بنابراین خیلی لذت می برم از این که چیزی که در انجامش نقش داشته ام برای افراد جامعه مفید است."
برای کسب اطلاعات بیشتر درباره مراقب ها و کاری که انجام می دهند به آدرس اینترنتی مراجعه فرمایید.
