پیتر گالاگر در ملبورن زندگی می کند. او می‌گوید تشخیص بیماری مزمن قلبی ده سال پیش باعث تغییر زندگی از راه‌های مختلف شد. آنچه پیتر توصیف می کند، تجربه تنهایی است.
این اساساً یک احساس دائمی از نداشتن ارتباط یا همراهی است که یک فرد ممکن است بخواهد و نیاز داشته باشد.
دستیار وزیر بهداشت، گد کرنی می گوید که تجربه پیتر از تنهایی مداوم متأسفانه منحصر به فرد نیست. او همچنان اضافه کرد: «شاید برایتان عجیب باشد که بدانید از هر چهار استرالیایی یک نفر احساس تنهایی می کند. و این در ویکتوریا بدتر است چرا که نزدیک به ۳۰ درصد جمعیت این احساس را دارند.»
این ارقام از یک موسسه خیریه به نام «پایان دادن به تنهایی» به دست آمده است.
آنها گزارشی را منتشر کرده اند که میزان آنچه را که مدیر عامل گروه، دانشیار میشل لیم، به عنوان یک بحران بهداشت عمومی برای استرالیا - و در واقع، جهان می بیند، نشان می دهد.
او می گوید: «اکنون می دانیم که تنهایی اثرات جدی بر سلامتی ما دارد و همچنین شانس ما را برای داشتن یک مرگ زودرس افزایش می دهد. این موضوع به عنوان اولویت بعدی بهداشت جهانی که همه ما به تغییر آن نیاز داریم مطرح می شود.»
Source: Getty / Getty Images/anita anand
برخی از دولت ها، مانند دولت های بریتانیا و ژاپن، اقدام رسمی انجام داده اند.
اولین وزیر تنهایی بریتانیا و جهان در سال ۲۰۱۸ توسط ترزا می، نخست وزیر وقت منصوب شد.
استرالیا از این راه پیروی نکرده است، اما گد کرنی می گوید که دولت آلبانیزی همچنان قصد دارد هر کاری که می تواند انجام دهد. برخی از تحقیقات از موسسه «پایان دادن به تنهایی با هم» ممکن است سرنخ هایی را برای شروع کار ارائه دهد.
داده‌های آنها نشان می‌دهد که ویکتوریا، تازمانیا و نورثرن تریتوری کانون‌های تنهایی استرالیا هستند.
دکتر لیم می‌گوید تحقیقات آنها همچنین نشان می‌دهد که تعدادی از گروه‌ها در جمعیت - بدون توجه به اینکه کجا هستند - بیشتر احتمال دارد که دائماً از نظر اجتماعی منزوی شوند.
در مطالعات دیگرسرنخ هایی در مورد اینکه چه کسی دائماً تنها است نیز وجود دارد. دکتر ویکی گیبس، رئیس پژوهش در مرکز تحقیقات برای درمان اوتیسم است.
او می‌گوید که مکرراً مشخص شده است که افراد دارای اوتیسم بیشتر از جمعیت عادی به طور مزمن تنها هستند.
این چیزی است که جاش، یک مرد اوتیستیک، می تواند آن را تأیید کند.
جاش می‌گوید دلایل این تنهایی پیچیده است، اما اغلب می‌تواند به نحوه‌ی دید افراد دارای تنوع عصبی از جهان مرتبط باشد و اینکه دیگران چگونه به این دیدگاه پاسخ می‌دهند.
او می‌گوید که افراد دارای تنوع عصبی (نورودایورس) اغلب نشانه‌های اجتماعی غیرکلامی را درک نمی‌کنند و این منجر به نادیده گرفته شدن یا طرد شدن آنها شده است.
بیشتر بخوانید
اقدام برای تغییر جامعه چندفرهنگی
جاش همچنین می‌گوید که محیط‌هایی که معمولاً معاشرت در آنها انجام می‌شود، می‌تواند برای برخی از افراد دارای اوتیسم که ممکن است تحت تأثیر سر و صدا قرار گیرند، چالش‌برانگیز باشد.
دکتر گیبس بخشی از یک مطالعه جدید بوده است که هدف آن ایجاد راه های جدیدی برای اندازه گیری این تنهایی در افراد دارای اوتیسم است.
او می‌گوید در حالی که افرادی که دارای تنوع عصبی هستند تمایل دارند به شیوه‌ای متفاوت به معاشرت فکر کنند و در آن شرکت کنند، به طور سنتی، مطالعات در مورد تنهایی لزوماً این دیدگاه منحصربه‌فرد را به طور کامل در نظر نگرفته است.
معمولاً ممکن است تنهایی به عنوان یک مشکل فردی در نظر گرفته شود که نیاز به راه حل های فردی دارد، مانند درمان.
اما دکتر گیبز می گوید که آنها نمی خواهند راه حل ها فقط به دست افراد بیفتد و این یک دستور کار است که دکتر لیم در حال حاضر در حال انجام آن است.
دانشیار می گوید تنهایی نمی تواند چیزی باشد که فرد به تنهایی با آن مبارزه کند.
