موری شارپ بیست سال از زندگی خود را صرف حفاظت از گروهی کم‌جمعیت از پنگوئن‌های کوچک کرده است؛ معمولا او در حال گشت‌زنی در یک ساحل خلوت در سیدنی، تمیز کردن زباله‌ها و یا صحبت با مردم محلی دیده می‌شود.
او در توصیف کار خود می‌گوید: «ما هر کاری از دستمان بربیاید برای محافظت از زیستگاه و جمعیت فعلی انجام می‌دهیم. آموزش و فرهنگ‌سازی زیادی هم در جریان است.»
پنگوئن کوچک حیوان بومی مختص به استرالیا و نیوزلند است. آنها در امتداد لبه جنوبی کشور قرار دارد و پرجمعیت‌ترین گروه‌های آنها در جزیره کانگورو و جزیره فیلیپ قرار دارند.
اما در سیدنی، جمعیت در معرض خطر است.
شارپ گفت: «قبل‌ترها، جمعیت نسبتا سالمی در حدود ۶۰ تا ۶۵ جفت تولیدمثل‌کننده داشتیم، متاسفانه حالا این تعداد به حدود ۱۹ جفت کاهش یافته است.»
به گفته او، تنها یک رویداد بزرگ می‌تواند این جمعیت را به طور کامل از بین ببرد؛ پرندگان مهاجر می‌توانند این رویداد بزرگ را به همین زودی‌ها در فصل بهار به استرالیا بیاورند.
ویروس‌شناسانی مثل دانشیار کرستی شورت هشدار داده‌اند که یک گونه مرگبار از آنفلوآنزای پرندگان ممکن است به سواحل استرالیا برسد.
او عنوان کرد: «فکر می‌کنم این یک احتمال بسیار واقعی و یک تهدید بسیار جدی برای تنوع زیستی استرالیا است. این چیزی است که واقعا باید برای آن برنامه‌ریزی کنیم و برای بدترین سناریو آماده شویم.»
اما آنفلوآنزای پرندگان چیست؟
شورت در این رابطه توضیح داد: «آنفلوآنزای پرندگان زیرمجموعه‌ای از ویروس آنفلوآنزایی است که با آن آشنا هستیم. آنفلوآنزای پرندگان به زیر مجموعه‌ای از این ویروس‌ها اطلاق می‌شود که عمدتا در پرندگان در گردش هستند.»
دقیقا مثل انواع کووید، اتفاقی مشابه مورد سویه‌های آنفلوآنزای پرندگان رخ داده است.
یک شیوع جهانی توسط سویه H5N1 ایجاد شده است و دانشیار شرت می‌گوید که این بیماری به سرعت در پرندگان شیوع پیدا می‌کند.
او گفت: «شاهد تعداد غیرمعمولی از عفونت در حیوانات دریایی بوده‌ایم و اکنون آنچه برای اولین بار مشاهده کردیم این است که این ویروس در ایالات متحده به گاوهای شیری سرایت کرده است. بنابراین از بسیاری جهات مثل ویروس آنفلوانزای پرندگان معمولی عمل نمی‌کند.»
استرالیا تنها قاره‌ای است که احتمالا به دلیل انزوای جغرافیایی، عاری از این گونه است، اما همین دلیلی بر آسیب‌پذیری حیات وحش این کشور است.
بدون قرار گرفتن در معرض بسیاری از گونه‌های ویروس، آنها قادر به ایجاد ایمنی نیستند.
دانشمندان آسیب‌پذیری را با بررسی قوهای سیاه بومی استرالیا آزمایش کرده‌اند و به گفته شورت نتایج نگران‌کننده است.
استرالیا چند سالی است که از شیوع گونه اجتناب کرده است، اما فعالینی مثل جک گوف، از شورای گونه‌های مهاجم، بر این باور هستند که تلاش‌های آماده‌سازی باید افزایش یابد.
او گفت: «سال پیش خوش شانس بودیم، اما شانس راهی نیست که بخواهیم در مورد مرگ پرندگان، کشتار حیات وحش و در مقیاس بالقوه آتش‌سوزی‌های سیاه تابستانی صحبت کنیم.»
در کشورهایی مثل آرژانتین، در اثر این بیماری تعداد بی‌سابقه‌ای از فیل‌ها و شیرهای دریایی جان باخته‌اند.
سال گذشته، میزان مرگ‌و‌میر توله‌های فک‌ها در شبه جزیره والدس آرژانتین به ۹۵ درصد رسید.
هالی پارسونز، مدیر برنامه پرنده شهری، از بردلاف (BirdLife) استرالیا، می‌گوید کشور باید از این اطلاعات برای پیشرفت استفاده کند.
Credit: Peter Garrard Beck/Getty Images
دولت فدرال یک گروه ویژه برای رهبری برنامه‌ریزی آمادگی ملی ایجاد کرده است و در حال انجام یک تمرین ملی برای آزمایش آمادگی استرالیا است.
همچنین آنها بودجه‌ای نزدیک به هفت میلیون دلار برای آماده‌سازی نسبت به آنفلوآنزای پرندگان قرار دارند؛ گوف این را کافی نمی‌بیند.
او گفت: «اجازه دهید صادق باشیم، هفت میلیون دلار عمدتا فقط اعلام مجدد بودجه‌ای بود که آنها در اختیار گرفتند و فقط ۵۸۰هزار دلار برای آماده‌سازی برای این آنفلوآنزای مرگبار پرندگان در مورد حیات وحش ما وجود دارد.»
