Στην καθιερωμένη λίστα της Australian Financial Review με τους 250 πλουσιότερους της χώρας έκανε φέτος είσοδο και ο Νίκος Ανδριανάκος.
Οι συντάκτες της “Rich list” για το 2022 τον χαρακτηρίζουν “migrant success story”. Αλλά η ιστορία του έχει να κάνει με περισσότερα από επιτυχία.
Έφυγε από το χωριό του Πικέρι Αρκαδίας στα τέλη του 1966 όταν ήταν 22 ετών.
«Η μάνα μου δεν ήθελε να μεταναστεύσω», λέει στο SBS Greek.
Αλλά κατάφερε να την πείσει όταν αντίκρισε ερημωμένο το μέρος του επιστρέφοντας από φαντάρος.
«Τους [γονείς] λέω φύγαν όλα τα παιδιά από το χωριό για Αμερική, Καναδά, Αυστραλία για μια καλύτερη ζωή. Τους είπα ότι θα πάω για λίγο και θα ξαναγυρίσω. Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν αποφάσισα να γυρίσω και έμεινα Αυστραλία».
Από το χωριό της Ελλάδας στους πλουσιότερους της Αυστραλίας
Όπως και άλλοι πολλοί ξενιτεμένοι από την Ελλάδα έφτασε στη Μελβούρνη με το «Πατρίς».
Όπως και άλλοι πολλοί νεοφερμένοι έπιασε την πρώτη του δουλειά στη General Motors.
Nick Andrianakos arriving in Melbourne on board the Patris ship Source: Theo Andrianakos
Από εκεί συνέχισε την εργασιακή του πορεία σε βενζινάδικο.
Το 1973 ήταν χρονιά – σταθμός για τον ομογενή. Μετά από τρία χρόνια δουλειάς ως βενζινοπώλης τόλμησε να επιδιώξει να αγοράσει κι ο ίδιος ένα με συνέταιρο τον κουνιάδο του.
«Αποφάσισα να νοικιάσω πρώτα και δεν είχα τα χρήματα. Ρώτησα αρκετούς συμπαροίκους, συγγενείς. Τελικά γίναμε συνέταιροι με τον κουμπάρο, τα χρήματα ήταν δύσκολο να τα βρούμε τελικά τα πήραμε από finance company. Όμως πήγαμε γρήγορα πολύ καλά».
Για την ακρίβεια στα χρόνια που ακολούθησαν βρέθηκαν υπό την ιδιοκτησία του 56 πρατήρια βενζίνης.
Πώς τα κατάφερε, ξεκινώντας από το μηδέν;
«Χωρίς ρίσκο δεν πάμε πουθενά», παραδέχεται.
Αλλά ο ίδιος αποδίδει την πορεία στο αυθεντικό συναίσθημα που επένδυε πάντα στην εργασία του και στους πελάτες που εξυπηρετούσε.
«Όλοι μας αγωνιζόμαστε να προοδεύσουμε. Ήξερα τη δουλειά και αγάπαγα αυτό που έκανα.»
Θέλει δύο πράγματα: να αγαπάς αυτό που κάνεις και να είσαι ειλικρινής στον πελάτη. Πάντα.
Αντίστοιχη και η συμβουλή που θα έδινε σε έναν 22χρονο που φεύγει σήμερα από την Ελλάδα, στην ηλικία που και ο ίδιος πήρε τον δρόμο της μετανάστευσης:
«Να θυμάται να αγαπάει αυτό που κάνει και να είναι τίμιος και θα πάει μπροστά».
«Και σήμερα ακόμη υπάρχουν ευκαιρίες. Για τους νέους ανθρώπους πάντα υπάρχουν. Και αν είναι κάτι που δεν το γνωρίζεις πήγαινε να το μάθεις ή πήγαινε να κάνεις αυτό που ξέρεις και σου αρέσει».
Fast forward στο 2016, μια συμφωνία εκατομμυρίων με τον πολυεθνικό κολοσσό Caltex σήμανε την αμιγή μετάβαση του κ. Ανδριανάκου στον χώρο των επενδύσεων και ακινήτων για το υπόλοιπο της πορείας του μέχρι και σήμερα με εταιρεία που συνεχίζει με μέλη της οικογένειάς του.
Theo and Nick Andrianakos sealing and signing with CEO of Caltex at the time the leasing of their services stations to the multinational Source: Theo Andrianakos
Αυτό για το οποίο δηλώνει ο ίδιος περήφανος;
«Ότι δεν θα βρεθεί κάποιος να πει ότι δεν ήμουν ειλικρινής στη δουλειά μου».
Και απ’ ότι λέει, περνάει το πιο σκληρό τεστ υπόληψης, αυτό του...καφενείου, ανάμεσα σε αγνώστους στην Ελλάδα, όπου βρίσκεται αυτό το διάστημα για δουλειές.
«Στο Ναύπλιο που είμαι πηγαίνω στο καφενείο και άρχισαν να με ρωτάνε. Μάθανε ότι ήρθε ένας Αυστραλός βενζινοπώλης τους είπα με τί ξεκίνησα και μετά ρωτάνε τους δικούς τους Αυστραλία για να μάθουν.
Nick Andrianakos with two of his four children. Source: Theo Andrianakos
«Κακή κουβέντα δεν έχω ακούσει».
Ο συμπάροικος, ο επιχειρηματίας και ο παππούς που... γίνεται παιδί
Πέρα από επιχειρηματική επιτυχία και πλούτη, το όνομα Ανδριανάκος συνδέεται συχνά στην παροικία με φιλανθρωπικές πρωτοβουλίες όταν γίνονται δημόσια γνωστές.
Οι Μελβουρνιώτες θα θυμούνται τη δωρεά του στο σχολείο Alphington Grammar της Ελληνικής Κοινότητα για να καλυφθεί η ανάγκη αίθουσας πολλαπλών χρήσεων.
Από τις πιο πρόσφατες, η προσφορά οικοπέδου και χρηματοδότησης $1 εκατ. για τη δημιουργία κέντρου απεξάρτησης ναρκωτικών ουσιών υπό την αιγίδα της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας.
«Περιμένουμε την άδεια από τον δήμο. Εγώ πηγαινοέρχομαι στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά την Πρωτοχρονιά που ήμουν τελευταία στην Αυστραλία μίλησα με τους υπεύθυνους της Αρχιεπισκοπής και με το που πάρουμε την άδεια θα το προχωρήσουμε», λέει για τις εξελίξεις του έργου.
Στην Ελλάδα ασχολείται με μία επένδυση την τελευταία διετία σε ρυθμούς που επιτρέπουν και την έξοδο στο καφενείο, τη βόλτα, το τάβλι.
Συνεχίζει πάντως ενεργός επιχειρηματικά στα 79 του.
«Μου αρέσει. Νομίζω ότι αν δεν κινούμαι κάτι θα πάθω. Πιστεύω ότι στη ζωή οι άνθρωποι που εργάζονται ζούνε λιγάκι περισσότερο.
«Δεν το κάνω για τα χρήματα, ποτέ δεν το έκανα. Θα μου πεις ‘στάσου ένα λεπτό, δεν μπορεί να μην έκανες οικονομίες’. Βέβαια έκανα αλλά μέχρι ένα σημείο. Τα χρήματα είναι δύναμη για να περνάς καλά, αλλά όχι για να πιστεύουμε στα λεφτά».
Όσο για την απόφαση να μεταναστεύσει δεν έχει μετάνοια, αφού έχει διατηρήσει επαφή και με τις δύο πατρίδες.
To celebrate Nick Andrianakos’ 70th birthday, back in 2013, his family arranged an event with his favourite singer Glykeria flown in from Greece to perform Source: Theo Andrianakos
Την Ελλάδα, υπολογίζει, από τότε που μετανάστευσε την έχει επισκεφτεί «πάνω από 50 φορές».
«Το χωριό μου , το Πικέρι, είναι πανέμορφο. Κάθε φορά που το επισκέπτομαι φεύγω λυπημένος. Αλλά το αφήσαμε για μια καλύτερη ζωή. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που επέλεξα την Αυστραλία».
Και βέβαια στην Αυστραλία τον κρατάει πλέον μια επένδυση ανεκτίμητης αξίας: η οικογένειά του, με τη σύζυγο, και οι απόγονοί τους– για τους οποίους παραδέχεται «κανένας δεν θα ήθελα να μεταναστεύσει».
«Έχω τέσσερα παιδιά, 11 εγγονάκια και δύο δισέγγονα. Το πιο μικρό ενός χρονών και το άλλο... στον δρόμο, στην κοιλίτσα», λέει χαρακτηριστικά.
Γέννημα θρέμμα της κοινότητας Ελλήνων μεταναστών στους Αντίποδες, ο κ. Ανδριανάκος δηλώνει υπερήφανος για την εξέλιξη της παροικίας.
Nick Andrianakos and family Source: Theo Andrianakos
«Οι Έλληνες ήρθαμε όλοι νεαροί εργάτες εδώ κι εκεί στην Αυστραλία και έχουμε προοδεύσει. Έχουμε απ’ όλα τώρα, τεχνίτες, λογιστές, δικηγόρους, μαγαζάτορες, υδραυλικούς, γιατρούς, και τί δεν έχουμε».
Το μόνο πεδίο όπου πιστεύει υπάρχει περιθώριο βελτίωσης είναι η προσπάθεια για την ελληνομάθεια στη νέα γενιά, κάτι που παραδέχεται αφορά και τον ίδιο.
«Φταίμε κι εμείς οι παππούδες, εγώ τους μιλάω εγγλέζικα, γιατί φοβάμαι να τους ζορίσω. Αυτό είναι δικό μου λάθος. Θα ήθελα να ζορίζουμε τα εγγονάκια να μάθουν τη γλώσσα μας».
Σε κάθε περίπτωση πάντως, αυτά παραμένουν όπως δηλώνει, το μυστικό της... νεότητάς του.
«Επειδή στα παιδιά μου δεν είχα πολύ ώρα, τώρα με τα εγγόνια τα παίζω πολύ και τους λέω όλες τις κουταμάρες και γελάνε[...] Αισθάνομαι κι εγώ παιδί μαζί τους».
