سهیل ناصری یکی از سربازانی است که بعدِ از دست دادن اندام‌های بدنش در جنگ با طالبان، فکر می‌کرد شاید زندگی‌اش تا ابد به ویلچر گره خورده باشد.
او در سال ۲۰۰۹، هنگام گشت‌زنی مشترک با نیروهای بریتانیایی در ولایت هلمند افغانستان با ماین زمینی برخورد کرد و هر دو پایش را از دست داد.
آقای ناصری در سال ۲۰۱۸ به عنوان ورزشکار تیم افغانستان در «بازی‌های شکست‌ناپذیر» (Invictus Games) به آسترالیا آمد و یکی از شش عضو این تیم بود که به افغانستان برنگشت و در ماه می 
او می‌گوید زندگی‌اش پس از حادثه‌ای که پاهایش را از او گفت، برای همیشه تغییر کرد و این بدبختی با فقدان کمک‌های لازم در افغانستان تشدید شد.
سهیل ناصری در آسترالیا پاهای مصنوعی خود را دریافت کرد. Source: SBS/Gavin Blyth
آقای ناصری به اس‌بی‌اس پشتو و دیت‌لاین می‌گوید: «سختی‌های فراوانی آن‌جا وجود دارند. برای یک فرد معلول سخت است خانواده خود را در افغانستان حمایت کند. وقتی شما معلول هستید یا در مشکلات به سر می‌برید، مردم شما را رها می‌کنند.»
او می‌افزاید: «کسانی که به شما کمک می‌کنند، والدین، فرزندان و برادران و خواهران تان هستند چون برای شما احساس تأسف می‌کنند.»
اما به لطف منجد المدرس، جراح ارتوپد مشهور و استاد سابق دانشگاه در عراق، که چند سال گذشته خود را صرف نصب اندام‌های مصنوعی برای این ورزشکاران معلول کرده، آقای اکنون دوباره در آسترالیا فرصت قدم زدن یافته است.
امین‌الله یکی دیگر از این سربازان افغانستان است که در سال ۲۰۱۴ در یک کمین طالبان پایش را از دست داد. Source: SBS/Gavin Blyth
پروفیسر المدرس می‌گوید که او در طول مسابقات انویکتس با ورزشکاران 'ارتباط برقرار کرد' و پیشنهاد کرد که به آن‌ها کمک می‌کند تا تحرک خود را بازیابند.
او می‌گوید: «[در ۲۰۱۹] شنیدم که آن‌ها درخواست پناهندگی کرده‌اند... و کل ایده این بود که ما می‌خواستیم به این افراد فرصتی برای یک آغاز دوباره بدهیم.»
او می‌افزاید: «همان‌طوری که در آقای سهیل و چند نفر دیگر مشاهده می‌کنید، آن‌ها دوباره به فعالیت و مستقل بودن و جست‌وجوی شغل و ادغام در جامعه بازگشته‌اند.»
امین‌الله زمانی که کمتر از ۲۰ سال داشت، پای چپ خود را در کمین طالبان از دست داد. Source: SBS/Gavin Blyth
پروفیسر المدرس می‌گوید، استقلالیت و پیوستن به جامعه تا حد زیادی به تغییر افکار منفی در مورد پناهندگان در آسترالیا کمک می‌کند و نه تنها بر خود آن‌ها، بلکه بر کل جامعه تأثیر مثبت می‌گذارد.
فرار از عراق صدام
پروفیسر المدرس می‌گوید که از آوان جوانی و دوران کارش به عنوان جراح در رژیم دیکتاتور سابق عراق، صدام حسین، با «شرارت‌های» جنگ آشنا بوده است.
او در سال ۱۹۹۱ از کالج (لیسه) بغداد فارغ شد، مکتبی که در آن با پسر دوم صدام، قصی حسین، هم‌صنفی بود.
آقای المدرس می‌گوید: «من در محیطی بزرگ شدم که تعداد زیادی از افراد دارای معلولیت در خیابان بودند و این باعث شد من به طبابت بروم و در رشته جراحی ترمیمی تحصیل کنم.»
پروفیسر منجد المدرس در سال ۱۹۹۹ از عراق تحت حاکمیت صدام فرار کرد و در آسترالیا پناهنده شد. Source: AAP
او می‌افزاید: «از آن‌جا که خدمات اجتماعی در عراق وجود ندارند، این افراد تبدیل به 'مسئولیت' و 'بار دوش' جامعه و خانواده‌های شان می‌شدند، پس من سعی کردم به این افراد توانایی بدهم تا آن‌ها را به عنوان شرکت‌کنندگان فعال به جامعه بازگردانم.»
او در سال ۱۹۹۹ پس از امتناع از انجام دادن دستور قطع گوش سربازان فراری ارتش در مرکز صحی صدام حسین در بغداد، از عراق فرار کرد.
او همان روز از اتاق عمل فرار کرد و توانست با عبور از مرز خود را به اردن برساند. او سپس از اردن به مالزیا رفت و از آن‌جا با سوار شدن بر قایقی به مقصد آسترالیا، سرنوشت خود را به دست اقیانوس سپرد.
سیف هنگام انجام یک مأموریت مشترک با نیروهای ویژه امریکایی در سال ۲۰۱۳ با کمین طالبان برخورد. Source: SBS/Gavin Blyth
آقای المدرس بعد از رسیدن به آسترالیا مدت ۱۰ ماه را در بازداشتگاه جزیره کریسمس گذراند و سپس آزاد شد.
او توانست به شغل طبابت خود ادامه دهد و اکنون متخصص مفصل ران، زانو و جراحی ترمیمی است.
'بم تبعیض قایل نمی‌شود'
پروفیسر المدرس می‌گوید، جراحت‌هایی که به ورزشکاران افغان وارد شده، هر کدام پیچیدگی‌های خود را دارند و نمونه‌ای از شرارت جنگ هستند.
او می‌گوید: «وقتی با یک ماین زمینی منفجر می‌شوید... این اولین عمل جراحی [بعد از] انفجار بم است [که حیاتی است].»
«[بم] تبعیض قایل نمی‌شود، بنابراین استخوان‌ها، ماهیچه‌ها و رگ‌های اعصاب شما را از بین می‌برد.»
او از تجربیات خود در درمان قربانیان جنگ می‌گوید که سلاح‌های مورد استفاده نه تنها برای کشتن، بلکه برای وارد کردن آسیب جدی طراحی شده‌اند.
سهیل ناصری در سال ۲۰۱۸ به عنوان ورزشکار در تیم افغانستان برای اشتراک در بازی‌های انویکتس به آسترالیا آمد. Source: SBS/Gavin Blyth
او می‌گوید: «شرارت ماشین‌های جنگی به قدری پیشرفته است که آن‌ها متوجه می‌شوند که اگر کسی را بکشند، او می‌رود و کس دیگری جایگزینش می‌شود.»
«اما اگر کسی را معیوب کنید، سپس او تبدیل به باری بر دوش جامعه می‌شود، و زنده می‌ماند و مردم باید از او مراقبت کنند، پس این یک امر منفی دولایه است.»
او می‌گوید به طور متوسط چهار ماه تا یک سال طول کشیده تا ورزشکاران سابق افغان بتوانند به اندام‌های جدیدشان عادت کنند و به طور مستقل روی پای خود بایستند.
داکتر المدرس توضیح می‌دهد: «[دوره زمانی] بسته به میزان پیچیدگی جراحت و تعداد اندام‌های شامل در آن متغیر است، بنابراین، بدیهی است که برای افرادی که هر دو پای شان منفجر شده، مدت زمان آن نه تنها دوبرابر نمی‌شود، بلکه به دلیل وخامت وضعیت، می‌توانید آن را چندبرابر کنید.»
'سعی می‌کنم پس بدهم'
پروفیسر المدرس در سال ۲۰۲۰ به خاطر کمکی که به افراد معلول در آسترالیا و سراسر جهان کرده، شخصیت سال ایالت نیوساوت‌ولز نامیده شد.
او هشت بار با هزینه شخصی خود تیمی را به زادگاهش عراق و جنوب‌شرق آسیا برده تا به قربانیان جنگ کمک کند.
او می‌گوید: «من سعی می‌کنم پس بدهم و کمک کنم، [اما] متأسفانه به دلایل شرایط نامساعد در این کشورها، آن‌ها با شک و تردید و عدم قطعیت زیادی زندگی می‌کنند.»
«در عراق همیشه از من سوال می‌شد و حتا در کامبوج از من سوال شد، 'چرا این‌جا هستی؟' باید چیزی پشت آن باشد، زیرا چیزی به عنوان انجام کارها به صورت رایگان و پس دادن وجود ندارد.»
«اما وقتی این سد را می‌شکنید، مردم به روی شما باز می‌شوند و زندگی راحت‌تر می‌شود.»
